معلم عزیز،استاد بزرگوار، تو رابه چه مانند کنم،دل دریایی ات لبریز از آرامش است.همچون کوه
استوار از حوادث روزگار ایستاده ای. خورشید نگاهت گرمابخش ما وحرارت ِ کلبه ی سردِ ناامیدی ما.
قدوم سبز تو سبزینه کوچه باغ های زندگی ما.تپش قلب تو آهنگ خوش هستی و جوشش نشاط در
غزل شیوای زندگیِ سوته دلان(دانش آموزان). ما چگونه سپاس گوییم مهربانی و لطف تو را که سرشار
از عشق است.آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو، مرا نه توان سپاس و نه کلام وصف است. تنها
پروانه جانم بر گرد شمع وجودت عاشقانه چنین می سراید ...